Küfrediyorum iradesizliğime. Küfrediyorum insanlığıma. O kadar çok renk var ki içine düştüğüm çukurda. Her yer kararıyor ve simsiyah oluyor gözlerimi açınca… Aslında gözlerim kapalıyken iyi bir insan oluyorum ben. Hiçbir şeyi fark edemeyen, duygularından yoksun, bitkisel hayatta olan… Aralamaya başladığımda göz kapaklarımı... başlıyor cehennem tiyatrosu! Oysa otopsisi yapılmış bir bedenin ki kadar boş bir beyinle ne kadar mutlu olurdum diye düşünüyorum. Bir yerlerde ölü doğmuş bir çocuk olduğumu biliyorum. Sadece yaşıyormuş gibi yaptığım için iki ayağımın üstünde duruyorum…
Kinyas ve Kayra
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder